Toledo. De dag.

De gehele stad verkeert in grote spanning. Geen duizenden of tienduizenden, maar zeker meer dan honderdduizend mensen zijn opgetrokken naar het relatief kleine stadscentrum. En … wij waren daar bij. Wel een beetje trots en ook wel spannend wat er gaat gebeuren. Het is een religieus katholiek feest en veel minder voor de toerist opgezet.
Ook vandaag gaan we met de bus naar de stad, die ons nu beneden bij de stad brengt. Er gaat geen auto meer de stad in of uit. Er loopt een aaneengesloten stroom mensen het centrum in. Tegenovergesteld aan de route van de processie. Veel zoeken een plaatsje langs de stoeprand, op een plein of een kruising en rond een uur of negen staat de gehele route vol. Wij zoeken ook een plekje in de schaduw, dat is wel belangrijk. De straten zijn bestrooid met gedroogde rozemarijn takjes. Omdat iedereen daaroverheen loopt, worden de kruiden fijngetrapt en komt een heerlijke geur vrij. De hele stad is geweldig versierd met wandkleden, bloemen, veel bloemen. Het is een fantastisch mooi gezicht en mensen hebben hier enorm aan meegewerkt en naar uitgekeken. Nu nog twee uur wachten. We praten met handen en voeten met de spanjolen die precies weten wat er gaat gebeuren en wie er langs gaan komen. Helaas is mijn Spaans niet echt super ….

Enfin we wachten op de dingen die komen gaan. Dan blijkt een stoel toch wel handig. Allerlei personen, militairen, politie, hoogwaardigheid bekleders, mensen die rollen vervullen in de kerk, verenigingen, allen in hun beste pak gehesen, lopen naar de kathedraal, die in het centrum en middelpunt van de route is gelegen. Kardinalen, maarschalken, generaals, mannen, vrouwen en kinderen, maar ook de toeschouwers zijn deftig “in hun Zondagse pak” gestoken. Het heeft iets statigs, er komt hoog bezoek. Rond half twaalf lopen nog steeds mensen tegen de stroom in, maar kunnen dan niet meer staan en worden weer “teruggedreven” door een aantal voorbereiders op paarden. Ze wachten netjes tot iedereen is omgekeerd. Wat je dan krijgt is dat ze voor je willen komen te staan, want ja …. Omdat niemand van dit gedrag is gecharmeerd, ontstaan overal woordenwisselingen. Maar als de rust is weergekeerd, komen er groepen mensen voorbij, meestal met vaandels en allerlei kerkelijke voorwerpen, waarvan ik de naam en betekenis niet van weet …. Bijna aan het eind van de processie komt de Monstrance, gemaakt van zilver en goud [160 kg licht] voorbij, voorafgegaan door hoge kerkelijke leiders. Een luid applaus, gezang en geroep en rozenblaadjes worden uit de ramen gegooid. Direct gevolgd door militairen en politie. Sommigen lopen voorover van de medailles en vast niet van de avondvierdaagse. Bij het voorbijgaan ontstaan spreekkoren die je doet denken aan de periode van Evita Peron. Mensen raken in een soort vervoering of extase in relatie tot de militaire macht. Veel ouderen hebben de burgeroorlog en de tijd van Franco nog meegemaakt en we krijgen een gevoel dat daar nog een relatie mee ligt. Helaas komen we daar niet achter, maar later hoorden we van anderen dat die een gelijke ervaring opdeden.
Toen de processie voorbij was gingen de winkeltjes weer open en vele gingen ook weer de stad weer uit. Uiteindelijk was eea rond een uur of twee weer afgelopen en bleven alleen de toeristen in de warmte achter.